Een gedachte.
Deze week werd Vlaanderen ondergedompeld in rouw. Luc De Vos is gestorven. In een paar uur tijd werd Luc van een artiest tot een legende. Iedereen roemde hem voor zijn vriendelijkheid. Hij was begaan met de mensen. Gewoon en altijd bereikbaar. Bijna een week later sterft koningin Fabiola. De vrouw die in Vlaanderen enkel nog besproken was om haar kapsel. En wiens laatste pers ging over haar onterecht vergaarde kapitaal, krijgt in een nacht tijd plots weer een positief gezicht. Beseffen we door haar sterven beseffen terug wie ze werkelijk was? Een zeer bevlogen koningin. Die zonder aarzelen haar leven ten dienst stelde van ons land. Die opkwam voor de minderbedeelden. En in de jaren ’60 aan het hof, de weg vrijmaakte voor onze toekomstige koningin Elisabeth. Door zich als een moderne vrouw op te stellen. Waar is de hoon over haar kapsel? Over haar kapitaal? En over haar oubolligheid? Waarom kunnen we pas geloven in de echtheid van onze helden op het moment dat ze gestorven zijn? Waarom kunnen we hen niet eren terwijl ze nog leven? Hun talenten erkennen en hen laten voelen dat wij Vlamingen, aan hen schatplichtig zijn? Waarom kunnen we niet altijd een warm volk zijn? In deze wervelwind van emoties weten we wel hoe het moet. Dan kunnen we met zijn allen een volksfeest opzetten, uit een positieve verbondenheid. Wat was Luc daar graag bij geweest. Wat had Fabiola dat graag geweten. Ik wil daarom ook graag een oproep doen. Kunnen we onze helden erkennen voor hun talenten, die ons dagelijks plezier geven? Kunnen we gewoon verbaasd zijn over wat een mens allemaal kan? En hen ook eren, terwijl ze leven? Mensen die bekend zijn, zijn dat meestal met recht en reden. Bekenden zijn bekend, omdat ze iets kunnen wat wij niet kunnen. Een wondermooi lied zingen of schrijven. Een land besturen, begeesteren en samenhouden. Iets koken wat we zelf niet kunnen. Of ons gewoon plezier brengen met een entertainment programma. Kunnen we hen daarom erkennen om hun talenten. En hen niet beperken tot dat ene facet van hun publieke leven dat we allemaal kennen? Dat we daarna uitvergroten en tot in den treurnis herhalen. We maken nu al 10 jaar Beste Vrienden. Ik had het voorrecht om op die manier veel bekenden van heel dicht bij te leren kennen. En ik merkte dat er in ieder van hen een warmte schuilt en een echtheid die in de media vaak niet aan bod komt. Een warmte die begeesterend is en creatief. Die enthousiasmerend is en oprecht. Dat is een kant die ik graag meer zou zien. In plaats van het cynisme en de koudheid waarmee we onze helden vaak te snel beoordelen. Erken hun talenten, maar weet terwijl dat onze helden ook maar mensen zijn. Dat ze leven, dat ze ademen. Dat ze liefhebben. Dat ze fouten maken. Dat ze eten, drinken. En dan doodgaan. In periode van rouw slagen we er wel in om onze helden lief te hebben. Is het omdat verdriet een zo rauwe emotie is, dat je die niet kan ontkennen of ontmenselijken? Kunnen we dat nu vasthouden en opnieuw bewondering tonen? Ik geloof er in dat we dat kunnen. Jes we can!