Hoe vaak is de laatste jaren de privacy al doodverklaard? En toch, kijk, het kan. Sterven onder het toeziend oog van alle media.
En enkel je testament achterlaten als kunstenaar. Een laatste toneelstuk, een laatste prachtige plaat. Alleen je werk nalaten en dàt laten spreken.
Je eigen dood magistraal orkestreren, dat deed Bowie ons voor. Hoe sterk moet je daarvoor zijn. Geen schreeuwerige koppen in de krant. Geen afscheidstournee. Geen laatste interview, geen laatste woorden. Geen uitspraken op twitter, facebook.
Geen foto’s van zijn aftakeling. Nee, niet van Bowie. Als hij buitenkwam dan was het in stijl. Tot zijn laatste publieke optreden toe.
Bowie was een trendsetter. Daar kan geen twijfel meer over bestaan. Hij was dat aan het begin van zijn carrière, hij was dat op het einde van zijn carrière. En hij bleef dat tot het laatste moment. Hij was een kunstenaar. Maar ook een originele denker. Die zijn pad zelf koos.
Wat heeft hij een vol en mooi leven gehad. Wat heeft hij ons mooie dingen nagelaten. En hoe uniek is zijn stille dood in deze drukke wereld.
Laat nu niemand meer zeggen dat privacy dood is. Privacy is dood voor zij die dat kiezen.
Bowie: pour vivre heureux vivre en cachez.
Hij stierf alleen. Privé. In het bijzijn van zijn familie. Dat dat nog kan mijnheer.