Vorige week waren we voor Beste Vrienden in een wereldstad.
Waar de meeste mensen een week voor uittrekken, proberen wij alle hoogtepunten mee te pakken, locaties te kiezen op een recordtempo. In dit geval resulteerde dat in een marathon van 3 uur bij 40 graden door de stad. Wat je overhoudt is een heet hoofd en een impressie van waar je bent geweest. Het is heel intens, maar natuurlijk beleef je de plek heel anders door het tempo. Vaak, als je achteraf nog eens terug kan reizen, ziet alles er toch anders uit. Wonderlijk was het dan om ’s avonds in je boek te kruipen. Je hartslag daalt en je voelt je opnieuw verbonden met je geschiedenis. Want zo snel reizen is natuurlijk onthechtend. Soms is het moeilijk om nog herinneringen aan een plek te reconstrueren. Of werken we zo snel dat de grote plaatjes ons ontgaan. De afgelopen 2 jaar reisde ik zo naar 20 verschillende bestemmingen. Veel indrukken dus en lange reisdagen. Tijdens die reizen had ik een trouwe metgezel: ‘De eeuw van mijn vader’ van Geert Mak. Het boekje, in pocket reisversie nog altijd 500 pagina’s, gedrukt in hele kleine lettertjes, gaf me rust en perspectief op die reizen. In tegenstelling tot het snelle reizen dat wij voor tv doen, reist Geert Mak in het boek door de geschiedenis van zijn familie en zijn land op een tempo dat beduidend lager ligt. Ik las Mak’s boek enkel tijdens mijn reizen. Ik maakte er een ritueel van. Zo keek ik er telkens naar uit om te vertrekken, met mijn reisgenoten uit het boek. Door de vele veranderingen en steeds wisselende plaatsen zoek je vertrouwen in andere dingen.De familie van Mak werd een beetje mijn eigen familie, die in het boek steeds met me meereisde, 2 jaar lang. Vandaag nam ik afscheid van het boek. Ik las de laatste pagina’s. Gelukkig kon ik dat doen tijdens een prive reis. Waardoor ik mijn tempo kon aanpassen aan het tempo van de hoofdpersonages. Met het vliegtuig legde ik mijn eerste traject af. Snel en modern. Maar daarna reed ik met de bus door een prachtige stad. Het boek legde ik af en toe opzij om die laatste pagina’s te rekken. En toen nam ik nog een trein. Heerlijk schommelend door de groene velden was het dan zover. Het einde van mijn boek. Het voelt een beetje droef en leeg. Zoals dat gaat aan het einde van mooie boeken. Maar tegelijk weet ik dat dit boek iets in me heeft veranderd. Al was het maar het inzicht dat reizen ook op papier kan. Of in je hoofd. Of op een ander tempo. Dank je Geert Mak. Jeswecan.be